Ik dacht ik doe dit wel snel even. Gewoon effe snel wat namen opschrijven. Opzich was het ook echt niet moeilijk... maar dan kwamen de golven ineens! Ben ik het wel waard om voor iemand te zitten en hun te gidsen naar hun kracht? Wat heb ik eigenlijk te bieden? Wat heb ik eigenlijk bereikt? Hoe heb ik het lef van te denken dat ik hun patronen kan zien? Waarom zou ik in godsnaam nu 'speciaal' kunnen zijn om dit en het andere pad te bewandelen? Niemand gaat mij toch verwtrouwen eigenlijk? Ik kan nog maar net 'normaal' praten met mensen, Ik kom nog maar net mijn huis buiten en ik ... IK! zou nu effe doen alsof ik kan helpen??? En zo ging het circeltje maar rond en rond! En die golfjes werden maar hoger en hoger! Sta ik nu helemaal terug vanonder aan dat laddertje van zelf liefde? Hoe ben ik hier geraakt? Hup, ik ga weer klimmen :)